ബിനു ഗോപിനാഥൻ

അഭയാർത്ഥികളുടെ വഴി


ഉടൽ മുറിഞ്ഞെത്തുന്ന പകലിൻ്റെ
ശോണിതവഴികൾ താണ്ടുവതെങ്ങിനെ

വാതിലുകൾ അടയുന്ന തെരുവോര-
വീടുകളിലാരുണ്ടാശ്രയം നൽകാൻ


ചുറ്റിലും ചൂണ്ടുവിരലുകൾ നികൃഷ്ടനായി
നീചനായി കാണുന്നോരീ പഥികന്

വെയിൽ തൻ്റെ കൂർത്ത മുള്ളുകൾകൊണ്ടൊരു
ശയ്യ ഒരുക്കുവാൻ തുടങ്ങുന്നു

നിഴലിൻ്റെ ഒടുങ്ങാത്ത പകകൾ
ഓരോ ദിക്കിലും അലയടിച്ചിടുന്നു

പിന്നിലായി മരിച്ചു
വീണവർതൻ ആർത്തനാദങ്ങൾ കേട്ടു നടുങ്ങുന്ന ഹൃദയം

ആരുമാശ്രയം നൽകാത്ത അഭയാർത്ഥി ഞാൻ
നിരാലംബഭൂമിതൻ നിറംകെട്ട ജന്മം

അതിരുകൾ അറിയില്ല വേലികൾ തടയില്ല
വെറും വ്യാമോഹമെന്നെ നയിക്കുന്നു

വിശന്ന വയറിനും വിലാപത്തിനും മുന്നിൽ
വഴികൾ നീണ്ടുനീണ്ടു പോകുന്നു