Item List

കുടുംബ ബന്ധങ്ങൾക്ക് വലിയ വിലയുള്ള തറവാടായിരുന്നു താഴത്തുവടക്ക്. പണ്ടെന്നോ തോമാശ്ലീഹാ മാർഗ്ഗം കൂട്ടിചേർത്തപ്പോൾ സ്വന്തം വിശ്വാസത്തെ ത്യജിച്ചുകൊണ്ട് ക്രിസ്തുമതത്തിലേക്ക് ചേക്കേറിയ വർഗീസ് മാപ്പിളയുടെ വംശാവലിയിൽ നിന്നുമൊരു ശാഖയായി രൂപപ്പെട്ടതാണ് താഴത്തുവടക്ക് തറവാട്.

താഴത്തുവടക്ക് തറവാടിന്‍റെ ഇപ്പോഴത്തെ അവകാശിയായ ഈപ്പച്ചന് വിശാലമായി കിടക്കുന്ന തെങ്ങിൻ തോപ്പും, അതിനെ ചുറ്റിപറ്റി കിടക്കുന്ന ഏക്കർ കണക്കിനുള്ള ഭൂമിയും പാരമ്പര്യ മുതലായി കിട്ടിയതാണ്. ഏക പുത്രനായതിനാൽ തറവാട് സ്വത്ത് ഭാഗിക്കാതെ തന്നെ കൈവശം വന്നുചേർന്നു. ഈപ്പച്ചന്‍റെ ഭാര്യയായ മറിയാമ്മ ചേടത്തിയുടെ സംസാരത്തിൽ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ഈ വിഷയം കടന്നു വരുന്നതിനാൽ നാട്ടുകാർക്കെല്ലാം ഈ കഥ മനഃപാഠം പോലെ അറിയാവുന്നതുമാണ്.

അറയും നിറയുമുള്ള ആ വീട്ടിൽ താമസിക്കുമ്പോൾ മറിയാമ്മ അല്പസ്വല്പം ഭരണ സാമർഥ്യം കാണിക്കുമെന്ന് അറിയാവുന്ന ഈപ്പച്ചൻ സ്വതവേ ശാന്തപ്രകൃതനായിട്ടാണ് വർത്തിച്ചിരുന്നത്. അന്നത്തെ ദിവസം ആ വീട്ടിൽ എന്തോ ഒരുക്കങ്ങൾ നടക്കുന്നതിന്‍റെ മുന്നോടിയായി മറിയാമ്മച്ചി മീൻ കയ്യിൽ ഒഴിച്ച് ഉപ്പ് നോക്കി. ഇത്തിരി പുളി കൂടി വേണം, നല്ല എരിവും പുളിയുമില്ലാത്ത കറി അവൾക്കിഷ്ടമല്ല. മറിയാമ്മച്ചി ആത്മഗതം പോലെ ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞു.
അത് കേട്ടപ്പോൾ അടുക്കളയിൽ പാചകത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടിരുന്ന ഗൗരിക്ക് ദേഷ്യം വന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു. നേരം വെളുത്തപ്പോൾ മുതൽ തുടങ്ങിയ ജോലിയാ അമ്മച്ചിയേ, അവർ വന്നാൽ വെന്തവ കൂട്ടി ചോറ് കൊടുക്കണം.
അല്ലപിന്നെ.
അല്ലെങ്കിലും നിനക്ക് അമ്പിളിയെ പണ്ട്‌ മുതലേ ഇഷ്ടമല്ലല്ലോ?. മറിയാമ്മച്ചി ഗൗരിയുടെ സംസാരത്തിലെ മുള്ളും മുനയും തിരിച്ചറിഞ്ഞത് പോലെ ഒരു പരിഹാസ ചിരിയോടെ അത്രയും പറഞ്ഞു.

കാളൻ ഉണ്ടാക്കുന്നതിനിടയിൽ ഗൗരി മറിയാമ്മച്ചിയോടായി തെല്ല് ഈർഷ്യയോട് എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.

"ഉമ്മച്ചനും, അമ്പിളിയും വരുമെന്നറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ ഇന്ന് പണിക്ക് വരില്ലായിരുന്നു. ബേബിച്ചായൻ വന്നു വിളിച്ചപ്പോൾ ഈ വിവരം ഒട്ടു പറഞ്ഞതുമില്ല".

ഗൗരി അവരുടെ നയം വ്യക്തമാക്കുക തന്നെ ചെയ്തു. അമ്മച്ചിയ്ക്ക് വയ്യെന്നും പറഞ്ഞു ബേബിച്ചായൻ വന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ മുൻപും പിൻപും നോക്കാതെ വരാമെന്ന് സമ്മതിച്ചു പോയതാണ് ഞാൻ ചെയ്ത വലിയൊരു അബദ്ധം.
ഗൗരി തലയിൽ കൈ വെച്ചുകൊണ്ടാണ് അത്രയും പറഞ്ഞു മുഴുപ്പിച്ചത്. മധ്യവയസ്‌കയായ ഗൗരിയുടെ അവതരണശൈലി കണ്ടപ്പോൾ സ്വതവേ ഗൗരവക്കാരിയായ മറിയാമ്മച്ചിയിൽ നുരഞ്ഞു പൊങ്ങിയിരുന്ന ദേഷ്യത്തിന്‍റെ കണികകൾ എങ്ങോ പോയി മറഞ്ഞിരുന്നു.

മുണ്ടും ജമ്പറുമാണ് ഗൗരിയുടെ വേഷം. കറുത്തിരുണ്ട തടിച്ച ശരീരപ്രകൃതിയുള്ള ഗൗരിയുടെ മുഖഭാവം മറിയമ്മച്ചിയ്ക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ലെങ്കിലും അനുനയത്തിൽ അവളെ സമാധാനിപ്പിക്കുവാനാണ് അവർ ശ്രമിച്ചത്.

അപ്പോൾ മറിയാമ്മച്ചിയുടെ മനസ്സിൽ രൂപപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരുന്നത് ഭീതിയുടെ വിത്തുകളായിരുന്നു . വേലക്കാരെ കിട്ടുവാൻ ഇന്നത്തെ കാലത്തുള്ള ബുദ്ധിമുട്ടിനെപറ്റിയായിരുന്നു ആ ഭീതിയത്രയും. മിക്കവാറും സ്ത്രീകൾ കുടുംബശ്രീയ്ക്കും, തൊഴിൽ ഉറപ്പിനും മറ്റും പോകുമ്പോൾ ഗൗരിയെ കിട്ടിയത് തന്നെ വലിയ കാര്യമെന്നാണ് അവർ കരുതിയത്.

എങ്ങനെയെങ്കിലും ഇവളെ ഇവിടെ പിടിച്ചു നിർത്തിയേ മതിയാകുകയുള്ളു. അവർ ഹൃദയത്തിന്‍റെ അറകളൊന്നിൽ ആ ചിന്തയെ അരക്കിട്ടു ഉറപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു.

മുറ്റത്ത് കാറിന്‍റെ ഹോണടി കേട്ടപ്പോൾ മറിയാമ്മച്ചി അടുക്കളയിൽ നിന്ന് തിണ്ണയിലേക്ക് ഓടി. ആ ഓട്ടം കണ്ടപ്പോൾ ഗൗരിക്ക് ചിരി അടക്കാനായില്ല . അമ്മച്ചിയുടെ രണ്ടാമത്തെ മകനായ ബേബിച്ചനോടും, മരുമകളായ അന്നമ്മയോടും ഇവർക്കിത്രയും സ്നേഹമില്ലല്ലോ?.

അവരുടെ മനസ്സിൽ മൊട്ടിട്ട ചിന്ത അതിന്‍റെ മൂർത്തീ ഭാവത്തോടെ വായിലൂടെ പുറത്തേക്ക് വരിക തന്നെ ചെയ്തു.


അമ്മച്ചിയേ, ഒരു ചരുവം കൂടി കൊണ്ടുപോയ്‌ക്കോളൂ ; കണ്ണുനീർ പിടിച്ചു ശേഖരിച്ചു വയ്ക്കാം.

ഗൗരിയുടെ ആ പ്രസ്താവന മറിയാമ്മച്ചി കേട്ടെങ്കിലും, മറുപടിയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.

****

ചാവടിയ്ക്കു മുൻവശത്തായി നിർത്തിയിരിക്കുന്ന വെളുത്ത അംബാസിഡർ കാറിൽ നിന്നും ആദ്യമിറങ്ങിയത് ഉമ്മച്ചനായിരുന്നു. ഉമ്മച്ചനെ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ മറിയാമ്മച്ചിയിൽ നിന്നും പുത്രസ്നേഹത്തിന്‍റെ ബാഹ്യലക്ഷണങ്ങൾ പുറപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയിരുന്നു.

അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞു ഒഴുകുവാൻ തുടങ്ങി.
അമ്പിളിയെന്തിയേ മോനേ?.

കാറിന്‍റെ പുറകുവശത്തായി ഇരുന്നിരുന്ന അമ്പിളിയാണ് ആ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം നൽകിയത്.


ഞാൻ ഇവിടെയുണ്ടമ്മച്ചിയേ; ആ ശബ്ദത്തിന്‍റെ ഉടമയെ കാണുവാനായി പ്രായത്തിന്‍റെ അവശതകളെ അവഗണിച്ചുകൊണ്ട് മറിയാമ്മച്ചി കാറിന്‍റെ തുറന്നിട്ടിരിക്കുന്ന ഗ്ലാസ് പാളികൾക്കിടയിലൂടൊരു എത്തിനോട്ടം നടത്തി.

"എന്‍റെ പൊന്നമ്മച്ചിയേ", അമ്മച്ചിയെ കണ്ട മാത്രയിൽ കാറിൽ നിന്നും ചാടിയിറങ്ങിക്കൊണ്ട് ഇപ്രകാരം അമ്പിളി ഇപ്രകാരം പ്രസ്താവിച്ചു".


ഞാൻ അപ്പച്ചനെ നോക്കിയങ്ങു ഇരുന്നുപോയി. കഴിഞ്ഞ പ്രാവശ്യം കണ്ടതിൽ നിന്നും അപ്പച്ചൻ ഒത്തിരിയങ്ങു ക്ഷീണിച്ചു പോയി.

അമ്പിളിയുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും കണ്ണുനീർ ധാരധാരയായി ഒഴുകുവാൻ തുടങ്ങി. മറിയാമ്മച്ചി അമ്പിളിയെ ആശ്വസിപ്പിക്കുവാൻ വൃഥായൊരു ശ്രമം നടത്തതെയിരുന്നില്ല.

വാ മോളെ , ചാവടിയുടെ കതകുകൾ തുറന്നു പിടിച്ചുകൊണ്ട് ഈപ്പച്ചൻ മകനെയും, മരുമകളെയും അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു.


അവിടെ നടക്കുന്ന കലാപ്രകടനങ്ങൾ കാണുവാനായി തിണ്ണയിലേക്ക് ഗൗരി ഇടയ്ക്കൊന്നു നോട്ടം പായിക്കാതിരുന്നില്ല. പാങ്ങു പറഞ്ഞു സ്നേഹം നടിക്കുന്നവരെ ഗൗരിയ്ക്ക് പണ്ടുമുതലേ ഇഷ്ടമല്ല. വേലക്കാരിയാണെങ്കിലും തെറ്റുകൾ കണ്ടുകഴിഞ്ഞാൽ അപ്പോൾ തന്നെ അതിനെ തിരുത്തുവാൻ ശ്രമിക്കുന്നതിനാൽ തന്നെ ആർക്കും ഇഷ്ടമല്ല.

ഗൗരി ഓർമ്മയുടെ ചെപ്പിൽ നിന്നും സ്വതന്ത്രയായി അടുക്കളയിലേക്ക് മെല്ലെ ഉൾവലിഞ്ഞു.

നീ എന്തെടുക്കുകയാ ഗൗരിയേ?. അടുക്കളയിലേക്ക് കയറി വന്ന മറിയാമ്മച്ചി തെല്ലുച്ചത്തിലാണ് ആ ചോദ്യശകലം ഗൗരിയുടെ നേരെ തൊടുത്തത്‌. അവിടെ നടന്നത് എന്തെങ്കിലും ഗൗരി കണ്ടുവോയെന്നറിയുവാനുള്ള മറിയമ്മച്ചിയുടെ അടവാണാ ചോദ്യമെന്നു ബുദ്ധിമതിയായ ഗൗരിക്ക് മനസ്സിലായി.

"പുരപ്പുറത്തു നിന്നും വിറകെടുക്കുകയായിരുന്നു അമ്മച്ചിയേ". നിസംഗതയോടെ അത്രയും പറഞ്ഞപ്പോൾ ഗൗരിയുടെ ഉള്ളിൽ ചിരി പൊട്ടാതിരുന്നില്ല.

ബേബിച്ചായനോട് എന്തെങ്കിലും ചോർത്തികൊടുക്കുമോയെന്നുള്ള പേടിയാണ് അമ്മച്ചിയ്ക്ക്. ഗൗരി മനസ്സിൽ ഓർത്തു.

മക്കളെ തമ്മിൽ ഭിന്നിപ്പിച്ചു വളർത്തിയാൽ ഇങ്ങനെയൊക്കെയിരിക്കുമെന്നു പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് അടുക്കളയിൽ പപ്പടം കാച്ചുവാനായി ഗൗരി തിരിഞ്ഞു.

എന്തോന്നാടീ നീ പിറുപിറുക്കുന്നത്. ഗൗരിയുടെ ചുണ്ടുകളുടെ താളം ഗ്രഹിച്ചതുപോലെ മറിയാമ്മച്ചി അവളെ രൂക്ഷമായിട്ടൊന്നു നോക്കുക കൂടി ചെയ്തു.

ആ നോട്ടത്തെ അവഗണിച്ചുകൊണ്ട് ഗൗരി അവരുടെ ആവശ്യം മറിയാമ്മച്ചിയോടായി പറഞ്ഞു. ഇന്നുച്ചയ്ക്ക് വീട്ടിൽ ചെല്ലാമെന്നു വാസുവിനോട് പറഞ്ഞിട്ടാണ് ഞാൻ പണിക്ക് വന്നിരിക്കുന്നത്. എനിക്ക് പോയിട്ട് അത്യാവശ്യമുണ്ട്.

ഇന്നേതായാലും നീ എങ്ങോട്ടും പോകണ്ട?. വാസുവുനോട് ഞാൻ പറഞ്ഞുകൊള്ളാം, മറിയാമ്മച്ചി അപേക്ഷയുടെ സ്വരത്തിൽ ഗൗരിയോടായി പറഞ്ഞു.

അന്നമ്മ ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ നീ പോകുന്നതിന് ഞാൻ ഒരിക്കലും എതിര് നിൽക്കുകയില്ലായിരുന്നു.

"'പോകുന്നവർ ഒക്കെ പോകട്ടെ അമ്മച്ചിയേ". ഇനി ഒരാഴ്ചത്തേക്ക് ഞാനും ഉമ്മച്ചനും ഇവിടെയുണ്ടാകും.

അവിടേക്ക് കടന്നു വന്ന അമ്പിളി ഗൗരിയെ അർത്ഥം വെച്ചൊന്നു നോക്കാതിരുന്നില്ല.

നീ കെട്ടി എഴുന്നള്ളുമെന്നു അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ ഇന്ന് പണിക്കുപോലും ഇവിടേക്ക് വരില്ലായിരുന്നു. ഇല്ലാത്ത സ്നേഹം നടിച്ചു മറ്റുള്ളവരെ പറ്റിക്കാൻ ഇറങ്ങിയിരിക്കുന്ന മൂധേവി. ഗൗരി ഒട്ടും മയമില്ലാതെ കടുത്ത ഭാഷയിലാണ് അത്രയും പറഞ്ഞത്.

"നീ ഒന്ന് അടങ്ങിയിരിക്കെന്‍റെ ഗൗരിയേ"

മറിയാമ്മച്ചി നയപരമായി രംഗം ശാന്തമാക്കുവാൻ പരിശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. അമ്മച്ചിയുടെ അരികിൽ നിന്‍റെ അടവുകൾ ഒക്കെ ചിലവാകുമായിരിക്കും, ഗൗരി വിട്ടുകൊടുക്കുവാൻ ഒട്ടും തന്നെ താല്പര്യം ഇല്ലാത്ത മട്ടിൽ തർക്കിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

മറിയാമ്മച്ചിയെ വിഷമിപ്പിച്ച വിഷയം മറ്റൊന്നായിരുന്നു. ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞാൽ അമ്പിളി തിരികെ കോഴിക്കോടിന് പോകും, പിന്നെയും കഷ്ടത്തിൽ ആകുന്നത് താനാണല്ലോ എന്ന ചിന്തയായിരുന്നു.

ഗൗരി പോയാൽ മറ്റൊരുവളെ കണ്ടെത്തുവാൻ ഇനിയും ബേബിച്ചനോട് പറയുവാൻ ചെന്നാൽ അവൻ ദേഷ്യപ്പെടും. ഓർത്തപ്പോൾ അമ്മച്ചിയ്ക്ക് സങ്കടം വന്നു. എങ്കിലും മരുമകളുടെ പക്ഷം പിടിച്ചു സംസാരിക്കുവാനാണ് അമ്മച്ചി ശ്രമിച്ചത്. അതിന് പിന്നിൽ ചില കാരണങ്ങളും ഉണ്ടായിരുന്നു.


" വേലക്കാരെ ഇനിയും കിട്ടും, പക്ഷെ തന്‍റെ നാല് മക്കൾ കെട്ടിയതിൽ നിന്നും തുലനം ചെയ്യുമ്പോൾ ഏറ്റവും ഉത്തമയായ മരുമകൾ അമ്പിളിയാണ്. കുടുംബ ആഢ്യത്വം കൊണ്ടുള്ള മഹത്വം ആയിരുന്നില്ല അവളെ ശ്രേഷ്ഠ ആക്കിയിരുന്നത്, മറിച്ച് അവളുടെ വിനയവും, നയചാതുര്യവും മറിയാമ്മച്ചി ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നതിനാൽ ആയിരുന്നു ആ മമത".

എന്താ ഇവിടെയൊരു കശപിശ, ചാവടിയിൽ നിന്നും വഴക്കിന്‍റെ അപശബ്ദങ്ങൾ കേട്ടുകൊണ്ട് ഇറങ്ങി വന്ന ഉമ്മച്ചന്‍റെ വാക്കുകൾക്ക് തെല്ലു മൂർച്ചയുണ്ടായിരുന്നു.


വേലക്കാരായാൽ അവരവരുടെ സ്ഥാനത്തു നിൽക്കണം. ആദ്യമായിട്ടൊന്നുമല്ല ഈ താഴത്തുവടക്ക് തറവാട്ടിൽ വേലക്കാരെ നിർത്തുന്നത്. കൈ ഓങ്ങിക്കൊണ്ടാണ് ഉമ്മച്ചൻ ഗൗരിയോടായി അത്രയും പറഞ്ഞത്.

ഉടുത്തിരുന്ന ജംബർ മടക്കി കുത്തിക്കൊണ്ട് ഗൗരി ഉമ്മച്ചന് നേരെ ഒരു ചാട്ടം ചാടി. കയ്യിൽ ഇരുന്ന കറിക്കത്തി ചാടുന്നതിന്‍റെ താളത്തിനൊപ്പിച്ചു ഉമ്മച്ചന് നേരെ വീശുവാനും അവർ മറന്നില്ല.

ജീവനിൽ കൊതിയുള്ള ഉമ്മച്ചനും, അമ്പിളിയും ചാവടിയിലേക്ക് ഓടി. മറിയാമ്മച്ചി ഈ രംഗത്തിനു മൂകസാക്ഷിയായി അരകല്ലിന്‍റെ ഓരം പറ്റിനിന്നുകൊണ്ട് രംഗം ശാന്തമാകുവാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

" കലിയൊന്നടങ്ങിയപ്പോൾ ഗൗരി മുറ്റത്തെ പൈപ്പിൻ ചുവട്ടിലേക്ക് നടന്നു. തല്ലുവാൻ ചുണയുള്ളവർ ഉണ്ടെങ്കിൽ നേർക്കുനേർ പൊരുതുവാനുള്ള വെല്ലുവിളയും അവർ നടത്തുവാൻ മറന്നില്ല".

അമ്മച്ചിയേ....

ഇന്നത്തെ കൂലി ഇങ്ങെടുത്തേക്ക്, ഞാൻ വീട്ടിലേക്കു പോകുകയാ. കാലും, മുഖവും കഴുകി അടുക്കളയിലേക്ക് തിരികെ കയറിയിട്ട് അമ്മച്ചിയോടായി പറഞ്ഞു.

കണക്കൊന്നും നോക്കാതെ മറിയാമ്മച്ചി രണ്ട് ഇരുനൂറിന്‍റെ നോട്ടുകൾ അവൾക്കായി നീട്ടി.

ഈ വിവരം നീ വാസുവിനോടൊന്നും പറയുവാൻ നിൽക്കേണ്ട കേട്ടോ?.
എന്തിനും മടിക്കാത്തവനായ വാസുവിന്‍റെ സ്വഭാവം മറിയാമ്മച്ചിയ്ക്ക് അറിയാവുന്നത് കൊണ്ടായിരുന്നു അപ്രകാരം പറഞ്ഞത്.

വെട്ടൊന്ന് മുറി രണ്ട് എന്നതാണ് വാസുവിന്‍റെ പ്രകൃതം.

തിരികെ വീട്ടിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ ഗൗരി അമ്പിളിയുടെ വീട്ടുകാരെ പറ്റി വാസു പറഞ്ഞത് ഓർത്തു. അമ്പിളിയുടെ തള്ള പല വീടുകളിലും ഓല മെടഞ്ഞും, പണിക്ക് പോയുമൊക്കെയാണ് ഇതുങ്ങളെയെല്ലാം പഠിപ്പിച്ചതും, കല്യാണം കഴിപ്പിച്ച് അയച്ചതും. ഉമ്മച്ചന് ഒരിക്കലും ചേരുന്ന ബന്ധമായിരുന്നില്ല ഈ കല്യാണം.

സംഭവാമി യുഗേ യുഗേ എന്ന ഭഗവത്ഗീതയിലെ ശ്ലോകമാണ് ഗൗരിയുടെ മനസ്സിലേക്ക് അപ്പോൾ ഓടിയെത്തിയത്.

" സംഭവിച്ചതെല്ലാം നല്ലതിന്... സംഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതും നല്ലതിന് ഇനി സംഭവിക്കാന്‍ പോകുന്നതും നല്ലതിന്..."

അവളുടെ അഹങ്കാരം കണ്ടപ്പോൾ അവിടെ വെച്ച് പറയുവാൻ ഒരുങ്ങിയതുമാണ് ഈ പഴംപുരാണ കഥ. ബേബിച്ചായനെ ഓർത്തു മാത്രമാണ് അവിടെവെച്ചു പറയാതിരുന്നത്. കലി അടങ്ങാത്ത ഗൗരി എന്തൊക്കെയോ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് റോഡിലേക്ക് ഇറങ്ങി നടന്നു.

അമ്മച്ചിയേ പോയോ അവൾ. ജനൽ പാളി പാതി തുറന്നുകൊണ്ടു ചാവടിയിൽ നിന്നും ഉച്ചത്തിൽ അമ്പിളി വിളിച്ചു ചോദിച്ചു.

പോയെന്നു തോന്നുന്നു. റോഡിലേക്ക് കൈ ചൂണ്ടി അവൾ പോകുന്നത് കാട്ടി കൊണ്ട് മറിയാമ്മച്ചി അവിടെ തന്നെ നിന്നു.

പിന്നെയും ഏറെ നേരം കഴിഞ്ഞാണ് ഉമ്മച്ചനും, അമ്പിളിയും ചാവടിയിൽ നിന്നും വെളിയിലേക്ക് ഇറങ്ങിയത്. പ്രായത്തിന്റെ അവശത മൂലം ചാവടിയിൽ മയക്കത്തിലായിരുന്ന ഈപ്പച്ചൻ ഈ വിവരങ്ങൾ ഒന്നും തന്നെ അറിഞ്ഞതുകൂടിയില്ല.

തുടരും)

ഏലമ്മച്ചിയെ കണ്ടില്ലല്ലോ?. അമ്പിളി 'അമ്മച്ചിയോടായി ചോദിച്ചു.

ഉറക്കം ആണെന്നു തോന്നുന്നു. മറിയാമ്മച്ചി കഴിഞ്ഞ സംഭവങ്ങളിൽ നിന്നും പൂർണ്ണമായി മുക്തമാകാത്തതു പോലെ മെല്ലെയാണ് ഉത്തരം പറഞ്ഞത്.

ഈപ്പച്ചന്‍റെ കെട്ടിക്കാത്ത സഹോദരിയാണ് ഏലമ്മച്ചി. കാലിനു സ്വാധീനക്കുറവ് മൂലം വിവാഹം വേണ്ടെന്ന് വെച്ച് സഹോദരനോടും, കുടുംബത്തോടുമൊപ്പം തറവാട്ടിൽ തന്നെ കഴിയുന്നു.

അപ്പച്ചാ ഊണ് കഴിക്കേണ്ടെ?.


അമ്പിളിയുടെ സ്നേഹപൂർവ്വമായ ക്ഷണം സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ട് ഈപ്പച്ചൻ മെല്ലെ അടുക്കളയോട് ചേർന്നുള്ള ഭക്ഷണമുറിയിലേക്ക് നടന്നു. അടുക്കളയിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയില്‍ ഊണിനു ശേഷം മരുന്ന് കഴിക്കുന്ന കാര്യം അപ്പച്ചനെ ഓര്‍പ്പിക്കുവാനും അമ്പിളി മറന്നില്ല.


അടുക്കളയില്‍ എത്തിയ അമ്പിളി ഗൗരി ഉണ്ടാക്കി വെച്ചിരിക്കുന്ന കറികൾ എല്ലാം ഒന്നൊന്നായി എടുത്ത് രുചിച്ചു നോക്കി. എല്ലാം ഒന്നിനൊന്നു മെച്ചം. അടുത്ത കാലത്തോന്നും ഇത്രയും രുചിയുള്ള ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ടില്ലെന്ന് മനസ്സിലോര്‍ത്തെങ്കിലും, ഗൗരിയോടുള്ള ദേഷ്യം മുന്നിട്ടു നിന്നതിനാൽ അവൾ ഉണ്ടാക്കിയ കറികളെ പറ്റി ഓരോ കുറ്റങ്ങൾ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അമ്മച്ചിയെ വിളിക്കുന്നതിനായി മുറ്റത്തേക്ക് ഇറങ്ങി.

മറിയമ്മച്ചി വീട്ടില്‍ പുറംജോലിക്കു നിൽക്കുന്ന പയ്യനെ വിളിക്കുന്നത് കേട്ടപ്പോള്‍ അമ്പിളി ദുരെയെ പറ്റി ഓര്‍ത്തു. കോഴിക്കോട് തങ്ങളുടെ വീട്ടില്‍ ജോലിക്ക് നിന്നിരുന്ന കനകയുടെ മകന്‍ ദുരെയെ ഇവിടെ കൊണ്ടാക്കിയത്‌ ഉമ്മച്ചനാണ്. അവരുടെ ദാരിദ്രവും കഷ്ടപ്പാടും കണ്ട് മനസ്സലിഞ്ഞു നിര്‍ത്തുവാന്‍ കൂട്ടികൊണ്ട് വന്നതാണ് ഇവിടേക്കെന്നാണ് എല്ലാവരേയും ധരിപ്പിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്നത്. യാഥാര്‍ത്ഥ്യം അതിനും എത്രയോ അപ്പുറം ആണെന്ന ചിന്ത മനസ്സില്‍ പൂത്തുലഞ്ഞപ്പോള്‍ അമ്പിളി ചിരിച്ചുപോയി.


വീട്ടിലെ ഓരോ നീക്കങ്ങളും രഹസ്യമായി അറിയുവാന്‍ ഉമ്മച്ചന്‍ നിറുത്തിയിരിക്കുന്നതാണ് ദുരെയെ. വലിയ ശമ്പളമൊന്നും ഇല്ലാതെ തന്നെ അവന്‍ ഇവിടെനില്‍ക്കുമെന്ന് അറിയാവുന്ന ഉമ്മച്ചന്‍ അതിനുവേണ്ടിയുള്ള കരുനീക്കങ്ങള്‍ വളരെ സമര്‍ത്ഥമായിട്ടാണ് നടത്തിയത്.


യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഉമ്മച്ചന് ആരോടും വലിയ സ്നേഹമൊന്നുമില്ല. തനിക്ക് പോലും ഉമ്മച്ചന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ രണ്ടാം സ്ഥാനം മാത്രമേയുള്ളൂ. ഒന്നാം സ്ഥാനമെന്നും പണത്തിന് മാത്രമാണ്. അവിടെ ബന്ധങ്ങള്‍ക്ക് വലിയ വിലയില്ലെന്നുള്ള യാഥാര്‍ത്ഥ്യമൊരു സര്‍പ്പത്തെപോലെ പത്തി വിടര്‍ത്തി നില്‍ക്കുന്നതുകൊണ്ടാണ് അപ്പച്ചനെ ഇത്രമാത്രം സ്നേഹിക്കുന്നതായി അഭിനയിക്കുന്നത്.

അത്യാഗ്രഹത്തിന്‍റെ കാര്യത്തില്‍ താനും ഒട്ടും പിന്നിലല്ലെന്ന് അമ്പിളി ഓര്‍ത്തു. ഒന്നുമില്ലായ്മയില്‍ നിന്നും വളര്‍ന്നു വന്ന തനിക്ക് കിട്ടിയ ഭാഗ്യം തന്നെയാണ് ഉമ്മച്ചന്‍. ജീവിതത്തില്‍ സ്വപ്നം പോലും കാണാന്‍ പറ്റാത്ത ഉയരത്തില്‍ കല്യാണം കഴിപ്പിച്ചു അയക്കുവാനുള്ള ത്രാണിയൊന്നും തന്‍റെ അപ്പന്‍ ഇത്താക്കുവിനില്ലായിരുന്നു.


ഉമ്മച്ചനും താനും അവിചാരിതമായി കണ്ടു മുട്ടുകയും, ആ ബന്ധം ഒരു പ്രണയത്തിലേക്ക് കൂപ്പുകുത്തുകയും ചെയ്തതുകൊണ്ടു മാത്രമാണ് താന്‍ ഈ വീട്ടില്‍ മരുമകളായി വരുവാന്‍ ഇടയായി തീര്‍ന്നത്.


നീ എന്തെടുക്കുകയാ അമ്പിളിയേ?.

അടുക്കളയില്‍ നിന്നും മറിയാമ്മച്ചിയുടെ ഒച്ച ഉയര്‍ന്നപ്പോള്‍ അമ്പിളി ചിന്തകളില്‍ നിന്നും സ്വതന്ത്രയായിക്കൊണ്ട് അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു.

ഞാന്‍ ഇവിടെയുണ്ട് അമ്മച്ചിയേ, അന്നമ്മാമ്മയെ പറ്റി ഓര്‍ത്തുകൊണ്ട്‌ നില്‍ക്കുകയായിരുന്നു. വയ്യാത്ത നിങ്ങളെ ഇട്ടിട്ട് എങ്ങനെ വീട്ടില്‍ പോയി നില്‍ക്കുവാന്‍ ചേച്ചിയ്ക്ക് കഴിയുന്നു. ഇവിടുത്തെ കാര്യം ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ എന്‍റെ ഇടനെഞ്ച് വിങ്ങിപ്പൊട്ടുകയാണ്. നെഞ്ചില്‍ കൈ തൊട്ടുകൊണ്ട്‌ ശോകഭാവത്തിലാണ് അമ്പിളി അവരുടെ അഭിപ്രായം പ്രകടിപ്പിച്ചത്.

അന്നമ്മയുടെ കാര്യം ഒന്നും പറയാതിരിക്കുകയാണ് നല്ലത്. മറിയാമ്മച്ചി വെറുപ്പിന്‍റെ മേമ്പൊടി ചലിച്ചുകൊണ്ടാണ് സംസാരിച്ചത്.

നീ വരുമെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ മുതൽ അവൾ പോകാൻ ഒരുക്കം തുടങ്ങിയതാ.

ഇന്നലെയാണ് അവൾ ഇവിടെ നിന്നും പോയത്. മറിയമ്മച്ചി പറഞ്ഞു പൂർത്തീകരിക്കുന്നതിന് മുൻപ് അമ്പിളി ഇടയ്ക്ക് കയറി പറഞ്ഞു.

അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ ബേബിച്ചായന്‌ ചേച്ചിയുടെ ശരീരം ഇളകുന്നത് ഇഷ്ടമല്ലല്ലോ?. ബെന്നിക്ക് ഞാൻ കൊണ്ടുവന്നിരിക്കുന്നത് എന്തൊക്കെയാണെന്ന് അമ്മച്ചിയ്ക്ക് അറിയാമോ?. ബേബിച്ചന്‍റെ മൂത്തമോനാണ് ബെന്നി.

നീ കൊണ്ടുവന്ന സാധനങ്ങൾ ഒക്കെ അവിടെ തന്നെ ഇരിക്കട്ടെ. ഊണ് കഴിച്ചിട്ട് നമ്മൾക്ക് അതൊക്കെ കാണാം.

ഉള്ളിന്‍റെ ഉള്ളിൽ തികട്ടി വന്ന കാപട്യത്തിന്‍റെ മുഖം മറച്ചു കൊണ്ട് അമ്പിളി വെളുവെളുക്കെ മറിയാമ്മച്ചിയെ നോക്കിയൊന്നു ചിരിച്ചു.

കുവൈറ്റിലെ ജോലിയുടെ കാലാവധി പൂര്‍ത്തിയാക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ഇവിടെ വന്നു നിന്ന് നിങ്ങളുടെ കാര്യങ്ങള്‍ എല്ലാം നോക്കിക്കോളാം അമ്മച്ചിയേ.

അത് കേട്ടപ്പോള്‍ ഇത്രയും സ്നേഹമുള്ള മരുമകളെ തന്നതിന് മനസ്സിൽ കാരുണ്യവാനായ ദൈവത്തിന് സ്തോത്രം ചൊല്ലുവാന്‍ മറിയാമ്മച്ചി മറന്നില്ല.

അമ്പിളി അടുക്കളയില്‍ കയറി ഗൌരിയുണ്ടാക്കിയ കറികള്‍ എല്ലാം വെവ്വേറെ പാത്രങ്ങളിലാക്കി മേശമേൽ നിരത്തി വെച്ചു.


അപ്പച്ചൻ അറിഞ്ഞിരുന്നോ ഇവിടെ നടന്ന സംഭവങ്ങൾ ഒക്കെ?. അമ്പിളി ചോദ്യരൂപേണ അപ്പച്ചനോടായി ചോദിച്ചു.

എന്താടീ അമ്പിളിയേ?.

"മനുഷ്യനെ തീ തീറ്റിക്കാതെ കാര്യം എന്താണെന്ന് പറയീൻ".

ഈപ്പച്ചൻ തെല്ലു ഗൗരവം മുഖത്ത് വരുത്തികൊണ്ടാണ് അത്രയും പറഞ്ഞത്.


ഗൗരിയെ തല്ലാൻ ഉമ്മച്ചൻ ഒരുങ്ങിയതാണ്. ഞാൻ തടസ്സം നിന്നുകൊണ്ട് അവൾ തല്ലു കൊള്ളാതെ ഓടി രക്ഷപെട്ടു.

പെണ്ണുങ്ങളായാൽ ഇച്ചിരി അടക്കവും ഒതുക്കവും ഒക്കെ വേണമെന്ന് ഉമ്മച്ചൻ അവളോട് ലോഹ്യത്തിൽ വെറുതെയൊന്നു പറഞ്ഞുപോയി.

കേട്ട പാതി കേൾക്കാത്ത പാതി അവൾ ഉമ്മച്ചന് നേരെ ഈറ്റപുലിയെ പോലെ ചാടികൊണ്ട് ഒന്നമട്ടി. "നീ നിന്‍റെ കെട്ടിയവളെ നിലയ്ക്ക് നിർത്താൻ ആദ്യം ശീലിയ്ക്ക്, എന്നിട്ട് എന്നെ ഭരിക്കാൻ വന്നാൽ മതിയെന്ന്".

അത്രയും നേരം ക്ഷമയോടെ നിന്നിരുന്ന ഉമ്മച്ചന്‍റെ സകല നിയന്ത്രണവും അഴിച്ചു വിട്ട കാളക്കൂറ്റന്റെതു പോലെ നഷ്ടപെട്ടിരുന്നു. അപ്പോള്‍ അവിടെ ഒന്നും സംഭവിക്കാതിരുന്നത് അവളുടെ ഭാഗ്യം.

അമ്പിളി ഉമ്മച്ചനെ ഏറുകണ്ണിട്ടൊന്നു നോക്കിയിട്ടു മന്ദമായി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അടുക്കളയിലേക്കു നടന്നു.

എന്നിട്ട് അവൾ എന്തിയേ?. ഉമ്മച്ചനോടായി ഈപ്പച്ചൻ ചോദിച്ചു.

അവളെ ഞാൻ അപ്പോഴേ പറഞ്ഞുവിട്ടു, ഉമ്മച്ചൻ മേശപ്പുറത്തിരുന്ന കറികൾ രുചിച്ചു നോക്കികൊണ്ടിരിക്കുന്നതിനിടയിൽ അപ്പന് മുഖം കൊടുക്കാതെ തന്നെ പറഞ്ഞു.

അടുക്കളയിലായിരുന്ന മറിയാമ്മച്ചി ആ സംസാരം കേട്ടില്ല.

ഞാൻ ഏലമ്മച്ചിയെ വിളിച്ചു കൊണ്ട്‌ വരട്ടെ. എന്നിട്ട് ഊണ് കഴിക്കാം.

ഉമ്മച്ചന് ഭാര്യയുടെ അഭിനയത്തിൽ പൂർണ്ണ തൃപ്തി തോന്നി.

എപ്പോഴും ഇവിടുത്തെ കാര്യം ഓർത്തു അവൾ കരച്ചിലാണ്. ഇന്നലെ രാത്രി അവൾ ഉറങ്ങിയിട്ട് കൂടിയില്ല.

ഈപ്പച്ചനോട് അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് അപ്പന്‍റെ മുഖഭാവും വീക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് ഉമ്മച്ചൻ അവിടെ തന്നെ ഇരുന്നു.

അപ്പോൾ ഉമ്മച്ചന്‍റെ മനസ്സിൽ മൊട്ടിട്ട ചിന്ത മറ്റൊന്നായിരുന്നു. മറ്റു സഹോദരന്മാരെ പറ്റിച്ചു സ്വത്തുക്കൾ മുഴുവൻ സ്വന്തമാകുന്നതിനുള്ള ചവിട്ടുപടിയാണ്‌ തന്‍റെ ഭാര്യ അമ്പിളി. അവളുടെ ഈ വിനയവും, സ്വത്തുക്കൾ കൈപ്പിടിയിൽ ആക്കുവാനുള്ള അവളുടെ ത്വരയും ലക്ഷ്യത്തിലേക്ക് അടുക്കുന്നതിനുള്ള കുറുക്കുവഴി മാത്രമാണ്. ഇനിയും തങ്ങള്‍ ഇരുവരും ഏറെ അഭിനയിച്ചെങ്കില്‍ മാത്രമേ ലക്ഷ്യത്തില്‍ എത്തിച്ചേരുകയുള്ളൂ.

അമ്പിളി ഏലമ്മച്ചിയേയും കൂട്ടി ഊണ്മുറിയിലേക്ക് വന്നിട്ട് അവിടെ കിടന്ന കസേരയില്‍ അവരെ ഇരുത്തി. ഏലമ്മച്ചി ഒത്തിരി ക്ഷീണിച്ചു പോയി അല്ലേ ഉമ്മച്ചായാ?.

ഉമ്മച്ചന്‍ അതിനു മറുപടിയൊന്നും പറയാതെ മെല്ലെയൊന്നു ചിരിച്ചു.

ഏലമ്മച്ചിയെ ഓര്‍ത്തു പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു കരയാത്ത ദിവസങ്ങളില്ല എന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍. കണ്ണുകളിലൂടെ ധാരധാരയായി ഒഴുകുന്ന കണ്ണുനീര്‍ തുടച്ചുകൊണ്ട് അമ്പിളി ഗത്ഗതത്തോടെ പറഞ്ഞു.

എല്ലാവരും അങ്ങോട്ടും, ഇങ്ങോട്ടും നോക്കിയിരിക്കാതെ ഊണ് കഴിച്ചേ?. നേരം എത്രയായി എന്നറിയാമോ?. ചോറുമായി അവിടേക്ക് വന്ന മറിയാമ്മച്ചി മുറുകി നില്‍ക്കുന്ന ചര്‍ച്ചയ്ക്ക് പരിസമാപ്തി കുറിക്കുവാന്‍ എന്നതുപോലെ എല്ലാവരോടും ആയിട്ട് പറഞ്ഞു.

അമ്മച്ചിയും കൂടെ ഇരിക്ക്. നമ്മൾക്ക് ഒന്നിച്ച്‌ ഊണ് കഴിക്കാം.

ഊണ് കഴിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍ അമ്പിളിയുടെ കണ്ണുകൾ ഈറനണിഞ്ഞു. ഇങ്ങനെ ഒന്നിച്ചിരുന്ന് ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ട് എത്രനാളായി. മേശപ്പുറത്തിരുന്ന ചോറും, കറികളുമെല്ലാം എല്ലാവർക്കും വിളമ്പി കൊടുക്കുകയും, നിർബന്ധിച്ചു അവരെ കൊണ്ടു കഴിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന അമ്പിളിയുടെ സ്നേഹത്തെപറ്റി വാനോളം പുകഴ്ത്തുവാൻ കിട്ടിയ അവസരം മറിയാമ്മച്ചിയൊട്ടു പാഴാക്കിയതുമില്ല.

ഊണ് കഴിഞ്ഞ് മറിയാമ്മച്ചി അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു.

അമ്പിളി ഊണ് കഴിഞ്ഞതിന് ശേഷം പാത്രം എല്ലാം അടുക്കളയിൽ കൊണ്ട് വെച്ചിട്ട് കഴുകുവാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ മറിയാമ്മച്ചി അമ്പിളിയെ ആ സാഹസത്തിൽ നിന്ന് വിലക്കിയിട്ടു തൊടിയിലേക്കു നോക്കി ഉച്ചത്തിൽ വിളിച്ചു.

എടാ ദുരെയേ.

എന്താ അമ്മച്ചിയേ. തമിഴ് ഇടകലര്‍ന്ന മലയാളം സംസാരിച്ചുകൊണ്ട് അവന്‍ അവിടേക്ക് ഓടിവന്നു.

ഈ പാത്രങ്ങൾ എല്ലാം കഴുകി വയ്ക്കണം. ജോലി ചെയ്യുന്നതിനുള്ള അനിഷ്ടം പ്രകടിപ്പിക്കാതെ അവന്‍ പാത്രം കഴുകുവാനും തുടങ്ങി.

വാ അമ്മച്ചിയേ, നമ്മുക്ക് ചാവടിയിലേക്കു പോകാം.

ടോമിനേയും, ജെറിയെയും എന്താ കൊണ്ടുവരാഞ്ഞത്?.

ചവടിയിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയില്‍ മറിയാമ്മച്ചി അമ്പിളിയോട് തിരക്കി. അടുത്ത പ്രാവശ്യം വരുമ്പോള്‍ ഉറപ്പായിട്ടും കൊണ്ടുവരാം അമ്മച്ചിയേ. ടോമിന് പ്ലസ്‌ടു പരീക്ഷ നടന്നു കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നതിനാല്‍ കുവൈറ്റില്‍ നിന്നും വരുന്ന വിവരം പോലും അവനെ അറിയിച്ചിട്ടില്ല. ജെറിക്ക് കുട്ടിക്കളി മാറിയിട്ടില്ലാത്തതിനാല്‍ അവനെ എന്‍റെ വീട്ടില്‍ കൊണ്ടാക്കിയിരിക്കുകയല്ലേ.

ടോമിന്‍റെ പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞിട്ട്‌ വേണം രണ്ടിനേയും വീട്ടിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടു വരുവാന്‍. അനുസരണയെന്നത് രണ്ടിന്‍റെയും ഏഴയല്‍വക്കത്തുകൂടി പോയിട്ടില്ല.

ഉമ്മച്ചന്‍റെയും അമ്പിളിയുടെയും മക്കളാണ് ടോമും, ജെറിയും.

കുവൈറ്റില്‍ നിന്നും കൊണ്ടുവന്ന പെട്ടികള്‍ തുറക്കുവാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ് ആരോ കോളിംഗ് ബെല്‍ അടിക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടത്. നീ അതങ്ങ് അടച്ചു വെച്ചേക്ക്. രാത്രിയാകുമ്പോള്‍ നമ്മള്‍ക്ക് പെട്ടികള്‍ തുറക്കാം. അമ്പിളി ഇപ്പോള്‍ ഉമ്മറത്തേക്കൊന്നും വരേണ്ട, മറിയാമ്മച്ചി താക്കീതിന്‍റെ സ്വരത്തില്‍ അമ്പിളിയോടായി പറഞ്ഞു.

ആരാ?. വന്നവരോട് മറിയാമ്മച്ചി ലേശം പരുക്കനായിട്ടാണ് സംസാരിച്ചത്.

തറവട്ടം വായനശാലയില്‍ നിന്നാണ് ഞങ്ങള്‍ വന്നിരിക്കുന്നത്. പാവപ്പെട്ട ഒരാള്‍ക്ക് വീട് വെച്ചുകൊടുക്കുന്നതിനായുള്ള പിരിവാണ് എന്തെങ്കിലും സംഭാവന തരണം. അമ്മച്ചിയുടെ മക്കള്‍ വിചാരിച്ചാല്‍ തരക്കേടില്ലാത്ത നല്ല തുക തരുവാന്‍ കഴിയും. കൂട്ടത്തില്‍ മുതിര്‍ന്ന കപ്പടാമീശക്കാരന്‍ അമ്മച്ചിയോടായി തെല്ല് ഉച്ചത്തില്‍ പറഞ്ഞു.

നിങ്ങള്‍ ഒരു പത്ത് ദിവസം കഴിഞ്ഞിട്ട് വന്നാല്‍ മതി.

അവരെ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞു ഒഴിവാക്കുവാന്‍ വ്യഗ്രത പെട്ടു നിന്നിരുന്ന മറിയാമ്മച്ചിയുടെ മനസ്സില്‍ അപ്പോള്‍ രൂപപ്പെട്ട ആശയമായിരുന്നത്. അവര്‍ എന്തൊക്കെയോ പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് മടങ്ങിപോയി.

രാത്രി ഏറെ വൈകിയാണ് അവര്‍ ചാവടിയില്‍ വീണ്ടും ഒത്തുകൂടിയത്.

അമ്പിളിയും, ഉമ്മച്ചനും കൂടി പെട്ടി തുറന്നു. അമ്മച്ചിയും , അപ്പച്ചനും മരുമകള്‍ തങ്ങള്‍ക്കായി എന്തൊക്കെയാണ് കൊണ്ടുവന്നിരിക്കുന്നത് എന്നറിയുവാനുള്ള ആകാംക്ഷയില്‍ അതിന് ചുറ്റും ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ആദ്യം പുറത്തെടുത്തത് ഒരു സ്വിസ്സ് വാച്ചായിരുന്നു.

ഇതാര്‍ക്കാണ്?.

മിസ്റ്റര്‍ ചാക്കോച്ചന്, ഉമ്മച്ചന്‍റെ മൂത്ത സഹോദരി വത്സലയുടെ ഭര്‍ത്താവാണ് ചാക്കോച്ചന്‍. മറിയാമ്മച്ചി അതെടുത്തു തിരിച്ചും മറിച്ചും നോക്കിയിട്ട് ഈപ്പച്ചനോടായി പറഞ്ഞു.

നല്ല വില കൂടിയ വാച്ച് ആണെന്ന് തോന്നുന്നു.

വത്സലയ്ക്ക് ഒന്നുമില്ലേ?. ഒരു കവറില്‍ നിന്നും പള പള മിന്നുന്നൊരു സില്‍ക്ക് സാരി പുറത്തെടുത്തുകൊണ്ട് അമ്പിളി അമ്മച്ചിയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടി. ഇതാണ് മിസ്സ്‌ . ചാക്കോച്ചന്. സ്വന്തം കണ്ണുകളെ വിശ്വസിക്കുവാന്‍ കഴിയാതെ മറിയാമ്മച്ചി ഏതാനും നിമിഷം നിശബ്ദമായിരുന്നു.

ഇതിനെത്ര വിലവരും?.

മറിയാമ്മച്ചി അമ്പിളിയ്ക്ക് നേരെ നോട്ടം എറിഞ്ഞുകൊണ്ട് ചോദിച്ചു. വത്സലയ്ക്ക് വേണ്ടി വാങ്ങുമ്പോള്‍ വിലയെ കുറിച്ചൊന്നും ഞാന്‍ ചിന്തിക്കാറില്ല അമ്മച്ചീ. നിസ്സാര മട്ടില്‍ അത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് ഉമ്മച്ചനെയൊന്നു പാളി നോക്കി. അമ്പിളിയുടെ നോട്ടത്തില്‍ നിന്നും അര്‍ത്ഥം മനസ്സിലാക്കിയ ഉമ്മച്ചന്‍ വെളുവെളുക്കെ എല്ലാവരേയും നോക്കിയൊന്നു ചിരിച്ചു.

അമ്പിളി നിസ്സാര മട്ടില്‍ പെട്ടിയില്‍ തിരച്ചില്‍ തുടര്‍ന്നു.


വല്‍സലയുടെ മക്കളായ സച്ചുവിനും, റോണിയ്ക്കും കൊണ്ടുവന്നിരിക്കുന്ന ഷര്‍ട്ടിന്‍റെയും, പാന്‍സിന്‍റെയും തുണിയും കൂടി അമ്മച്ചിയേ കാണിച്ചു കഴിഞ്ഞു മാത്രമേ അമ്പിളി ആ തിരച്ചില്‍ അവസാനിപ്പിച്ചുള്ളൂ.

നീ ജെസ്സിയ്ക്ക് ഒന്നും കൊണ്ടുവന്നില്ലേ?. അമ്മച്ചി അമ്പിളിയോടായി ചോദിച്ചു.

(തുടരും )